De Chirico straat

De slagschaduw in het schilderij, de kronkelende diepdonkere boom - richting de hemel dacht ik eigenlijk, als een hand, armen, uitgestrekt, een hulpkreet, geluidloos schreeuwende kleuren, blauw, geel … groen, de zon bloedrood, of nee, feller - in een haast hel oplichtende straat, mediterrane sfeer, vreemd contrasterende kleuren in een steriele wereld, ik herinner het me vaag. Slagschaduw.
Een schilderij. Ergens ooit gezien in een boek of museum. Mijn vader rijkte deze schilder aan, waarschijnlijk, via een plaatje.

Doodstil nu deze straat, op een enkeling na. Alsof de wereld geleegd is, het leven grotendeels weggebrand. Zwartwit. Misschien doet niemand er toe. Dat de fotograaf ze daarom weglaat.
Alleen de bouwsels staan als nooit tevoren. Onbereikbare natuur. Om menselijke manifestaties draait het. Onze aarde van mensen.

Met het vergrootglas zie ik iemand vriendelijk achterom kijken, een groet wellicht of een afscheid.

In die details gebeurt meer. Wat brandt er in de stenen, een bezielde schaduw?

Hier is de werkelijkheid dichtbij, ook al is een voelbare leegte te overbruggen, iets lijkt tot stilstand gebracht.
De schaduw slaat zijn inhoud hard op de grond.

Verontrustende bliksem …
het licht slaat in de straat. Zwarte regen?
Een orkestratie: Poetin, Trump, Xi & de hemelse lichtshow
Een boom kronkelt als een meerkoppige slang over de grond.
De zweep gaat er over. We moeten de aandacht erbij houden.

Een passante schijnt nergens last van te hebben, haar tassen bungelen in rust. Ontspannen tred.
Is ze op weg naar huis, en in welke winkel zou ze zijn geweest? De tas gevuld met koopjesbuit … gaat ze naar haar oude moeder … een kopje koffie of thee … ergens een gezellig moment.

Waar gaan haar gedachten heen? Ieder z’n eigen wereld, gelukkig maar.