Folderaar

Hij voelt zich vaak in zijn element, met deze overzichtelijke taak. Neuriënd, haast een beetje zingend, laat niemand het horen, doet hij zijn rondjes door de straten. Kleine en grote vragen stelt hij erbij.
Lezen ze de folder? Moet je dat fietslichtje uitdoen? Die rommel, daar op straat, zal hij het oprapen, opruimen?
Moet ik al die mensen groeten …

Hij kent de stoeptegels, de planten, de afvalbakken. De deuren, klimop, steeds meer auto’s, bomen. De naambordjes … de mensen achter de deuren blijven vreemden.

Het zonnetje is heerlijk. Op het pleintje bij de school speelt een groepje kinderen uit een kleuterklas op en rond de toestellen. Het klinkt zacht en vriendelijk in het stadsgeluid, verwaait enigszins in het ruisen van de bomen.
Het zijn best lieve mensen, zijn medemensen. Vlijtig tot 5 aan het werk, en ze begroeten hun poezen vol overgave rond zessen, wanneer die trouw dralen bij de voordeur. Hun baasje, eten is in aantocht.

De huizen, de façade, de nummers, 2 is het begin. Bij nummer 7 vond hij een keer de sleutels in de deur. Een jonge moeder kwam met diep wantrouwen aangelopen door de gang. In de ruit zag ze een vreemde man! Hij belt ook nog aan!

Met veel genoegen stopt hij in de grootste huizen een foldertje met de laatste aanbiedingen van de Wibra, Zeeman en andere. 3 huizen naast elkaar met op de oprit een stevige Jeep, een Jaguar en als laatste een Maserati. Zouden ze weet hebben van de NEE NEE sticker, of die met JA NEE?

Neem dan de nummers 145 tot 149. Daar zit het wel snor.