Moonwalker

Hij ziet er uit als een gewone man … alleen het past niet in mijn tijdsbeeld … deze foto van een paar weken voor de 2017 Koningsnacht.

Hij heeft daar iets anachronistisch - Catweazle-like

en daarmee mijn gedachte dat de man, al is het met wat stramme dynamiek, aan Jackson doet denken - iemand waarbij ik altijd denk dat ik er niets van wil weten. Maar hij is hier wel mijn eerste associatie.
Michaels Moonwalk is wereldgeschiedenis. En ook mijn wereldbeeld is verweven met die mythevorming in dit mij omringende leven. Ik zou er best aan willen ontkomen, of tragedisch misschien ook wel niet …

Waarom verbind ik de wat oudere man met iets waar ik niet veel mee heb?
Zo gaat dat met symbolen, mythen en sagen, sprookjes die niet goed aflopen … leerde me mijn professor. Je gaat er toch mee aan de gang.

Ze leven voort, je vormt je dagelijkse realiteit ermee,
langzamerhand, omdat je constant wordt ondergedompeld … inclusief als je bent.

Al wil je wat anders, het grijpt je. Het is inderdaad op deze manier ervaren wel goed, je zou een zonderling worden als je je omgeving ontkent …

Een cliché wringt zich tussen de dagelijkse realiteit en jouw ervaring, je schiet alle kanten op, en die man staat daar maar,

je vergeet waar het over gaat - dat bijzondere individu dat aan iemand doet denken waar iedereen aan denkt en waar we dan vergeten dat we eigenlijk helemaal niet aan dat unieke individu denken zoals we ook helemaal niet denken aan Michael Jackson - wie hij was, maar aan het icoon dat eigenlijk wel iets heel potsierlijks kreeg,

als icoon,

want het ongeluk straalde van hem af, al dat sierlijk ombouwen van een verwrongen wezen - voor mij als amateurpsycholoog.

Ik verlies me dus in mythevorming, want wie stond hier nu eigenlijk centraal,

Mimeman,

oefent hij het kaartje stempelen, of z’n ov-kaart aanbieden aan de conducteur…