De kerk van Mozes en Aäron

De man zit op het bordes, niemand houdt hem gezelschap. Het Godshuis rijst achter hem op. Als een steun in de rug? Zoals zo’n huis bedoeld is …

De man zit op het bordes, en er is niemand meer om hem heen.
Kerken in West-Europa. Met een paar gelovigen, omringd door toeristen, dat is vaak de dagelijkse gang, als de kerk nog iets cultuurhistorisch te bieden heeft. Wanneer je het als christelijk godshuis treft, de Notre-Dame van Parijs bij voorbeeld, zijn er heel veel toeristen, groepen met vlaggetjes.

Ik dwaal in Casablanca langs de Sidi Mohammed Ben Abdallah boulevard, en zie in de verte de Hassan II-moskee. Troon van God, gebouwd boven het water.
Hier lopen enkele toeristen, omspoeld door moslims van allerlei gezindten, in de diverse gedaanten van de geloofsleer. Zij gebruiken hun centrum om elkaar te ontmoeten, een gedeelde religieuze beleving.

Later weer thuis, geland in ons kikkerland van de Mozes en Aäronkerk, kom ik een enigszins onnozel YouTube filmpje van de familie sijmendelft tegen - wat ze nu toch vinden van zo’n moskee. Het wordt begrijpelijk dat er mensen zijn die niet akkoord gaan met die vrijpostige, betweterige West-Europeaan.

Mozes en Aäron hebben hun kerk in Amsterdam allang verlaten, een leeg omhulsel van weggedruppeld gedachtengoed. Ze waren veel meer elders nodig.

Het hek is gesloten. Maar de poten van het geloof hebben zich over dat hek heen gezet en beschermen de eenzame zondaar. Ziet u? Alsof een olifant z’n jongen beschermt.
Het is goed zo, al merkt de man daar weinig van.