Mooi die aandacht

Ik moet aan de ouders met dat kindje in de winkelstraat terugdenken, nu ik de Magere Brug richting de Keizersgracht af ga. Er loopt aan de overkant van de kade een jonge vrouw druk te telefoneren, het karretje met haar kind voor zich. Ze legt al haar energie in het gesprek met de telefoon. Kar en kind lijken obstakels die ze voor zich uitschuift.

Het is geen idylle, het ouderschap. Je wilt wel, maar je wil ook dat zelf behouden. Het is vast van alle tijden.
Onze beschaving heeft intussen gelukkig heel veel hulpmiddelen om dat hedonistisch leven voort te zetten. Terwijl je toch nog wat anders doet, kinderen opvoeden bij voorbeeld.

Kinderen ontdekken de wereld graag per kleine afgebakende ruimte. Het is heerlijk om door de wereld te lopen per stoeptegel. Ze kijken dan met een conclusie trots naar boven, die grote mensenwereld in waar jij staat.
Het kind dat jou dan ziet. Vol aandacht inpratend op een apparaat, geen directe relatie meer met wat je omringt. Alsof je liever ergens anders bent.

Jonge ouders staan hun pas verloren vrijheid en onafhankelijkheid niet 1, 2, 3 af. Ze joggen door het Vondelpark, een kar met kind voortduwend - in de hoop dat ie niet te snel zal gaan lopen? Dan moet je een oppas zoeken, of … thuisblijven en stoeptegels meetellen.

Wachten op stoplichten, neeeh, kindlief moet snel gebracht. Eerst waren het grote badkuipen waarin kinderen zaten die allang konden fietsen - als je de tijd had … nu racen ouders elektrisch pas echt. Helmpje voor de kinderen? Kooiconstructie?

Vroeger was er helemaal geen tijd om vrij te maken speciaal voor je kind, misschien wel een veel gezondere situatie. Ik ben blij voor de carrièrevrouw en Papadag. Het schijnt voor velen een goede ontwikkeling, maar voor wie precies …

Dit huisje van aandacht is mooi gebouwd. Wat ze naar elkaar toetrekt, zal een geheim blijven.