Vossius 2

Als masker van de tijd

Ik luisterde met veel aandacht het afgelopen jaar naar zijn vertaling van Dante, op weg naar het oosten des lands of terug, heel mooi voorgelezen op de cd. Vreemd wel om zijn stem te horen die in een andere tijd thuishoort.
Ik heb me altijd afgevraagd of het boek dat hij tijdens de les vertelde in de trein naar zijn werk te lezen en graag wilde vertalen - ik meen de trein tussen Haarlem en Amsterdam - of La Divina Commedia uiteindelijk dat boek is geweest.

Het blijft haat liefde natuurlijk. Onze dubbele hoogmoed voor de val Pyrrhusoverwinning. Voor hem dat hij door een naïeveling te kijk werd gezet, voor mij dat ik nog een jaartje beter mijn best moest doen.

In de klas vanavond heb ik hier geen moment aan gedacht, maar nu valt dit verhaal zomaar uit mijn vingers op het scherm. Nooit eerder was dat nodig. Het zinloze van strijd treedt naar voren. Uiteindelijk lijkt de gebeurtenis dan toch echt aan mij te knagen.

Ons akkefietje valt in het niet bij de documentaire over de sjah, die op tv achter me speelt, met het toneelstuk van hoogwaardigheidsbekleders die deelnamen aan zijn poppenkast in de woestijn.
Ik zat na de profielkeuzeavond van mijn dochter onderuitgezakt op de bank. The Greatest Party on Earth, 1971. Cyrus 2500 jaar later, de remake. Xerxes, Alexander de Grote en andere meer hedendaagse titanen worden uiterst schaalbaar, met het project van de sjah in je achterhoofd. En mijn klassieke opvoeding ook.

Wat een droefenis is het menselijk ras. Dat heeft mijn leraar me letterlijk en figuurlijk geleerd. Dat Zeus cum suis het de moeite vindt ons stervelingen überhaupt te laten pruttelen, typ ik ‘m nu maar even in.