I amsterdam

Het is heel zinnig om in een complexe samenleving even een moment voor jezelf te nemen, al is het met de smartphone. Je kan beter je locatie doorgeven aan Google, hoorde ik een passant zeggen, dan te vertrouwen op de Stadsregie.
A’dam moet weer mee in de vaart der volkeren, en dat betekent verbouwen, herinrichten. En de informatie die daarbij hoort in een westers land, als een tsunami van zich herhalende golven. Big data houdt het op orde binnenkort, schijnt het.

We krijgen zeker genoeg goedbedoelde aanwijzingen, de burgemeester doet z’n best, zijn dienaren zijn meestal overijverig . Alles gaat de juiste kant op, verneem ik uit bestuurlijke bronnen. De afdeling communicatie doet regelmatig mededelingen van dienaangaande strekking.

De kritische burger denkt, even naar de NS bellen waarom ze in zo’n hopeloos oud gebouw zoveel tijd stoppen. Te veel respect voor het oude is vaak de façade voor strubbelingen in de nabije toekomst, zeg ik als politicus.
Wat hebben we in godsnaam met al die gedateerde architectuur. Het nhow Amsterdam CS hotel, gebouwd bovenop de Pro-NS-railsen, en met Sjakie’s Chocoladefabriek-liften vanuit de treindaken direct naar sky-high uitzicht over dat verschrikkelijk mooie Amsterdam, dat had flippo Koolhaas moeten verzinnen. Eberhard, waar was je met je gedachten? Bij de RAI … nog meer?

De man ziet eruit dat hij een prettig gesprek heeft, wars van de geschetste problematiek boven zijn hoofd. Misschien dat ze hem precies vertellen waar de valkuil zit. Het moet goed komen - en als hij de aanwijzing niet goed begrijpt, is er altijd nog het hek, een duidelijke versperring, om het lot niet te tarten.

Er wordt heel wat afgepraat over hoe het nu verder moet met dit bestuurlijk project, één ding is zeker, Amsterdam heeft het. Zelfrealisatie?
Autopoiesis