Mickey Büch

De kleine blonde dood spreekt me aan, staart me aan, beter gezegd. Het komt, omdat ik Büch net heb gelezen. Waarom zou dat blonde jongetje gebruikt worden op de poster voor de recente theatervoorstelling, die ze er ook nog van hebben gemaakt?
Het boek gaat over van alles, en nauwelijks over een klein blond jongetje. De Mol c.s. kan er niet van afblijven. Verlinde was het deze keer.

Dit jongetje heeft donker haar, vind ik. Een slachtoffertje?
De kleine blonde dood verkoopt natuurlijk beter, wanneer er een kleine blonde op de kaft staat die dood zou kunnen gaan, of zijn?

Waarom staat op de kaft van dit huis deze jonge, kleurloze levende? Wie heeft wat zin proberen te geven?

We hebben uren langs gevels gedoold. Wisselende stemmingen.

De fotograaf legt iets vast, wat wandelaars in het voorbijgaan zien.
Welke symboliek is hier gevangen? De fotograaf legt iets vast, en heeft daarmee zijn vastlegging verantwoord. Je kan er over napraten, zoals schrijvers best wel teveel doen. Maar je antwoord op wat je vindt, wat je ziet, wat er staat te gebeuren, is al in de foto …

Afbeeldingen op muren. In muren, lemures. Delen ze wat mee, zenden ze een goed bericht uit. Weren ze af? De maker laat iets achter. Soms straalt het kunst, of een onmachtige krabbel dat je er ook bent. Wie zou de poppetjes hebben gespoten? Het raam beplakt?
De wijk vernieuwt zich. Of ten goede of ten slechte … weer een generatie zal er leven. En die gaat juist van die veroudering houden. Dan is het natuurlijk allang een status quo die aan iets nieuws toe is. Vinden anderen.