Tegen de zuil

Sereen staat ze daar.
In harmonie, met de zuil.

In het straatbeeld is ze een prachtige combinatie van kleuren.

Ze bleef onbeweeglijk, toen M de foto maakte. Onverstoorbaar, maar geen probleem dat hij fotografeerde. Ze wacht ergens op, of rust ze?

Je ziet het niet, maar de omgeving was een ontkenning van haar aanwezigheid.
Dit is een mooie uitsnede in een verder wat uitgeleefde straat.
De Bilderdijkstraat had een chique volksheid, als je foto’s ziet van langer geleden. Helaas hebben veel winkels en bedrijven nu meer oog voor hun eigen merk. Ze offeren het straatbeeld aan een zo goedkoop mogelijke prefab uitstraling om de winst te maximaliseren. De façade die dat oplevert, is lelijk, past eigenlijk niet in het statige van de straat.
Xenos, Bristol, Kijkshop.nl, het is een rauwe, alledaagse omgeving. Alles buiten de foto. Dat wat je niet ziet.
En daarom. Zij springt er zo nog meer uit In het strijklicht van een frisheldere novembermorgen. De zuil zet mij terug in de Oudheid. Zij is de schikgodin voor de omgeving.

Pathetisch eigenlijk, zo’n lispelende man met te grote woordenschat. Hoe je je kan laten gaan bij een mooi plaatje …

Ze is daar gewoon. Zichzelf.
Zou je denken?

Een schaduw zweeft voor haar. Iets wat haast een ander lijkt, iets wat haar in een eeuwigheid zet.
Wie is degene voor haar op die plek? Zij zelf ouder of jonger, in een andere tijd? Had ze toen een lange rok aan? Zwanger?
De vrouw die leunt is ontegenzeggelijk modern, vlot gekleed. Haar schaduw heeft de contouren van eeuwen geleden, uit de kwetsbare tijd van haar voorouders.