Hemelvaartsdag?

Wat ziet ze achter de fotograaf? Pasolini? Nee, dit is geen still uit een van zijn films.
Maar je ziet duidelijk de hand van de regisseur. Teorema, het is het meisje op weg naar de set, waar ze jaren eerder als dochter volwassen boven de Aarde zal uitstijgen.

Met de metro vanuit Barcelona is het lang rijden terug naar het Italië van eind jaren 1960. Het moet een scene zijn uit de realiteit van haar jongere jaren. 2016?

Ze kijkt transcendent. Haar iets oudere look-a-like zweeft decennia eerder boven een boerderij. Hoe het zo is gekomen? Wat ziet ze, wat geloven wij dat zij ziet, wat zien wij dat zij gelooft?
Haar heiligheid blijft onbegrepen.
Eindeloos heb ik gekeken naar de film Teorema, en ik keek soms weg naar de wereld. Haar zweven daar boven het gebouw is niet te rijmen met mijn dagelijks leven. En toch was het daar een vanzelfsprekende gebeurtenis, net als het meisje in de metro.

Het valt niet zo op, maar door de blik van dit meisje vallen alle gebeurtenissen eromheen stil. Kijk naar wat haar omringt, iedereen is volop bezig met z’n dagelijkse beslommeringen. Tot de tijd stil viel.
Praten, aan het herstellen van de dag, starend, moe, zich afsluitend van de chaos. Dreinen. Is er iemand die enigszins goed in z’n vel zit? De tegenstelling in mimiek maakt de omstanders haast grotesk. Het spinnenwiel doet iedereen verstillen … Breughel, Grosz, Dix, met op de voorgrond een bidprentje.

Vaag bekend doet dat meisje rechts aan, op de rug gezien. Zazie? Nee. Dit meisje ken ik uit het nu. Een jeugdtalent, tennis?
Hoe ben ik hier trouwens verzeild geraakt als toeschouwer … het is niet mijn toestel.