Trainspotting

Vergeten in dat moment. Ze zit daar alsof ze er niet hoort. Muziek in de oren, afzijdig.

Ze wil niet echt deelnemen aan wat haar omringt. De koptelefoon drukt het uit, en hoe ze verdiept is in de smartfoon. Haar samenleving is niet op het perron.

Al die mensen lijken op een of andere manier ergens anders mee bezig, trouwens. De foto geeft de samenhang, maakt het tot een situatie, die je je kan herinneren. Tot iets. Bij iedereen heb je het idee dat ze in gedachten alweer weg zijn. Weg willen zijn. Een bestemming hebben.

Eind juni 2016. Als het niet was vastgelegd, was het vergeten. Tenzij …
het moment daar is dat een bom afgaat –
had kunnen gebeuren – je vraagt je af, wanneer het gaat gebeuren …

Door de willekeur van aanslagen bekijk ik het vanaf de rand van het perron. Een doodnormale situatie die elk moment kan exploderen. 24 juni 2016 gebeurt er niets. 14 juli reed plotseling een vrachtauto over de boulevard in Nice.

Wat gebeurt er achter me? Wat gaat er gebeuren?
Gaat het leven gewoon door? Alledaags en extreem staan zo dicht bij elkaar.

De jonge vrouw zit in haar cocon, de wereld zijn passanten, een conducteur gebaart, gerustgesteld dat zijn trein rolt? De jonge vrouw heeft part nog deel.

Zij zou wel gezien worden als slachtoffer, wanneer het mis gaat. Maar, denk ik dan, ze is er toch eigenlijk al niet meer, in de feitelijke wereld … ze leeft ergens anders …
dan doe je iemand natuurlijk onrecht …
maar zegt het duiveltje op mijn schouder …
je gedrag heeft consequenties, je opstelling…

je deelname bepaalt vaak de afloop.

Er gebeurde niets, de warmte van de zomerse avond verdween langzaam, het werd nog stiller op de perrons,
het meisje zat er tot de volgende trein, en stapte in. Ik verdween in tegenovergestelde richting. In dit machteloze verhaal.