Veranderende tijden

Jong was ik, maar net iets ouder, toen het skateboard overwaaide vanuit Amerika.

Het bleef een vreemde eend in mijn bijt. Ook al zie ik ze al zeker 30 jaar door de stad rollen.

Een jongen van een jaar of 25, ijverig voortpriegelend op z’n smartphone, headset on. Hij kijkt verstoord naar de andere trottoirbewoners. Wat lopen die beroerd en niet in zijn pas, hij stapt pardoes de straat op.
Zijn YouTubiaanse wereld speelt zich achter het scherm af, van de omgeving is hij zich hoogstens virtueel gesynchroniseerd bewust, en zeker niet dat ik hem eigenlijk zou kunnen platrijden.

Zijn instincten zijn heel ver weg geraakt van het toch best chaotische straatleven. Bij een naderende tsunami had hij waarschijnlijk snel zijn surfboard gehaald en was naar zee gerend. Joepie, een grote golf!
Ik rem, in de reflex om de straat schoon te houden. Als de dierentuinleeuw die niet echt honger heeft.

Met enig leedvermaak denk ik mezelf een scooter onder het zitvlak en Tarantino’s zinloos opspetterend bloed dat de ruitenwisser in strepen wegveegt.

Het is mooi, zo’n skater. Misschien ben ik eindelijk naar zijn aanwezigheid in het straatbeeld toegegroeid. Waardeer ik deze Amerikaanse invloed? Heerlijk bezig met zijn bewegingen en overleven op de Vijzelstraat, waar de echte verkeersnatuur nog heerst, en hij daartussendoor, schijt aan het gevaar, een leuke uitdaging. Hij doet het zelf, met zijn spieren, coördinatie, mentaal scherp. Misschien op weg naar de tube op het Museumplein?

Ja, skateboarders kan ik nu waarderen.