De ziel van Oud-West

We lopen regelmatig door Oud-West. Het idee is de wijk, dit deel van de stad vast te pakken. In beeld en tekst. We kijken rond, hij fotografeert en ik teken aan in mijn hoofd, we dwalen.

Waar houdt de buurt eigenlijk op? M neemt zich voor het op te zoeken. Ook eens naar een ander deel. Een buurt is niet te vangen in een kloppend hart, waarnaar alles zich richt. J las in de krant over inktvissen. Hun acht armen en de hersenen zijn een samenwerkingsverband, maar de tentakels hebben een zo goed als eigen bewustzijn - volgens menselijke wetenschappers dan - er is een gedeeld bewust worden, geen centraal. Een eenheid en toch ook weer niet.
Ja, zo kan je Oud-West beter vangen, zegt de viskoopman.

Waar je het eigene vindt? J merkt op dat naarmate je er vaker rondloopt, je steeds minder ziet wat het dan eigenlijk is, Oud-West. Misschien zuigt het je op, zuig je je vast … je raakt gewend. Je ogen weten niet, wat ze zien. Maar het komt wel in je herinnering, beleving.
Alle te volgen lijnen door de buurt gaan hun eigen leven, en toch heb je met de Hallen, Ten Kate markt en Kinkerstraat iets centraals. Bruisend? Niet op maandagmorgen. Binnenkort gaan we op een andere dag, op een ander moment.

We steken de brug over bij de Postjesweg en zien een prachtige moskee in wording. In de Baarsjes voel je opeens dat Oud-West iets heel anders is. Iets eigens heeft wat in deze zee van woonhuisblokken niet leeft.
We kijken over de Kostverlorenvaart, het verlengde van eens de rivier de Schinkel . Een onzichtbare verbinding met het achterland, naar dat andere, maar wij kunnen er niet meer vat op krijgen dan dat Oud-West een kluwen is. Maar van wat, en het is een woord dat ik er pas uren later aan geef.