De man met de maan in zijn hand

Hij stapt stevig door. Zijn hand omklemt de schijf. Het duurt een fractie van een seconde, voordat ik het tafelblad erin zie. Een salontafeltje in aanbouw. Voor thuis, of een van zijn kinderen? Goede kwaliteit, dacht ik. Gevonden langs de straat of verderop gekocht? Bezig met een klus. Weer een onaffe gebeurtenis. Het straatleven is er vol van.

Ik mijmer, als een waterval, M luistert naar het kletteren van de woorden.

Door de straat lopen zanglijnen, onzichtbare, voor ingewijden kenbare verbindingen in de dagelijkse realiteit. Op die manier kan je de man zien doorlopen. Hij heeft haast, deze avond is het tijd voor volle maan.
Ideeën over de dagelijkse realiteit. Ik noem er twee die naadloos aansluiten op het mystieke karakter van én wetenschap én het bovennatuurlijke. Rizoom en hybriditeit, metaforen van hoe we gebeurtenissen vatten. Rizoom, haast onzichtbaar beïnvloedt alles elkaar, onderhuids, ondergronds, als een reuzenschimmel.
En als het dan op elkaar lijkt volgens jouw opvatting, ga je bij steeds nadere beschouwing zien dat wat je als grens stelt voor het onderscheidend karakter, dat die grens allerlei doorlaatpunten heeft en je definitie van wat je ziet, zich onttrekt aan begrenzing.
Homi Bhabha verwoordde het haarscherp, kijk van grote hoogte naar de grenzen van Groot-Brittannië, met de zeeën eromheen, en zoem in. De grenzen worden contouren die langzamerhand oplossen in een eb en vloed aan gebeurtenissen, die de grens constant veranderen en dus een vervagende, fluctuerende lijn vormen, en alleen de suggestie van een grens geven.
Conclusie, grenzen bestaan niet, contact lost in elkaar op, het kenbare in het onkenbare. Op een grens zou je niet moeten willen bouwen. Maar zo makkelijk is het niet in het ondermaanse, mensen willen grenzen om zich tegen omringende chaos te beschermen. Met een grens bepalen mensen hun richting.

De voor de hand liggende conclusie bij deze foto - dat de man iets met een tafelblad zal doen - verwerpen we. Vannacht is het volle maan.